“Má ég fá að sjá draugakúluna?”

Klukkan er tuttugu mínútur yfir sjö. Við erum aðeins of seint á ferðinni

Mér er sagt að stuttur svefn muni á endanum drepa mig. Það eru einmitt svona fullyrðingar sem halda fyrir mér vöku og þess vegna er ég er kominn á fætur fyrir allar aldir. Einum og hálfum tíma síðar vek ég börnin og lífið hefst fyrir alvöru.

Þegar maður stofnar fjölskyldu er þetta eilíf togstreita fyrstu árin, hvað má maður nota mikinn tíma í sjálfan sig eða þetta sem ég geri einn í stofunni á morgnana. Hvar eru landamærin á milli sjálfselsku og sjálfsræktunar?

Það tók sinn tíma að finna jafnvægið og hægt og rólega sér maður að einvera er skemmtilegust ef hún er tilbreyting frá félagsskap við fjölskyldu, vini og ættingja. Og þessu er á hinn veginn farið líka. 

… 

Nú. Ég gæti notað þennan tíma til að setja í vél, athuga með bankið í ofnunum, undirbúa skattaskýrsluna og svo framvegis út í hið óendanlega en ég geri það ekki. Það veldur auðvitað kvíða og stundum sjálfshatri enda er maður afsprengi samfélags þar sem maður á ætíð að vera gera eitthvað og segja eitthvað. Sitji maður hljóður, með hendur tómar, er maður von bráðar spurður: Er ekki allt í lagi hjá þér? 

Maður á ætíð að vera koma að gagni. 

…

Og hvað geri ég eldsnemma á morgnana? Ég hugleiði, les bækur og hlusta á tónlist. Skrifa ef ég er í stuði. Stundum stunda ég líkamsrækt og stundum sest ég við trommusettið en það gerist æ sjaldnar. Maður á að þjálfa hugann á morgnana. Hitt getur beðið. 

Við getum verið sæt eða ljót, rík eða fátæk en samt er ég nú bara hér á hjartadeildinni í félagsskap eldri manna.

Er yngstur sem er ekki endilega gott í þessu samhengi.

Hjúkrunarkona tekur lífsmörkin og ég hugsa um veturinn sem vann á geðdeild. Hugsa um Suður-Ameríkanann sem vann á vaktinni með mér á nýársnótt. Hræðileg nótt sem mig langar ekki til að segja frá. Ekki núna. Nema frá þessu fallega augnabliki þegar hann kveikti á sígarettu rétt eftir miðnætti útá svölum deildarinnar. Stranglega bannað náttúrulega en þessir Chilebúar kalla ekki allt ömmu sína þegar kemur borgaralegri óhlýðni.

“Vertu ekki svona hræddur,” segir hann við mig og býður mér. Ég kem sjálfum mér á óvart og þygg. Við reykjum saman og hann segir einhverjar sögur af sjálfum sér sem ég man ekki.

Mér leið vel. Held svei mér þá að ég hafi verið í hátíðarskapi.

…

Ég er ennþá hér. Sökum annríkis hef ég ekki fengið eina hugmynd í nokkrar

Foulcault, sá franski, skrifaði um fyrirbærið panoptikom og notaði það sem metafóru fyrir hvernig félagslegu taumhaldið yrði háttað í framtíðinni sem var næstum því ókominn

Mér finnst eðl

Við héldum eins árs afmæli Iðunnar um helgina

Gerði soldið um daginn sem segir örugglega ofboðslega mikið mig en ég er of þreyttur og svangur til að fara diskútera það núna. Ég fletti sjálfum mér upp á Google. Samkvæmt leitinni er ég vetnissérfræðingur. Já…

Kv.

JK.